* هوای گریه که مستی بهانه اش باشد

صدای مرضیه و بغض بی سرانجامی 

که در میان گلویم بهانه گیر شده     

      کلام آینه ها را دلی نمی فهمد 

  که ناگزیر شبی بی ترانه پیر شده 

***

 درون آینه ها آه می کشد چشمی 

شبیه چشم من از گریه سرخ و بارانی   

درون قهوه ی تلخش چه فال غمگینی ست  

که غرق می شود و می رود به ویرانی 

*** 

دو چشم قهوه ای و فال قهوه ای محزون  

* هوای گریه که مستی بهانه اش باشد  

صدای هق هق بی وقفه ای که می خواهد   

در این زمانه کسی هم ترانه اش باشد.  

مریم علی اکبری

پ.ن:

* اشاره به گریه را به مستی بهانه کردم....آهنگی از خانم مرضیه