انسان را

خدا    به    کالبد   تن  دمید انسان   را

نگاه کرد     به   خود ، آفرید انسان    را

بهانه شد : "  و نفخت فیه من روحی  "

و  مادرانه به دندان کشید   انسان     را

چه  شاعرانه  صفا داد  رنگ   و رخها را

و خلق کرد سیاه و   سفید   انسان    را

نشست زل زد و صد آفرین نوشت ، آنگاه

میان  قاب   طلا یی   کشید انسان   را

و   نطفه نطفه به او آیه های فطرت   داد

ولی    سپرد    به   هر نا امید  انسان را

حراج کرد سپس " چشم قلب ارزان شد  "

خدای مغربی    آمد   خرید    انسان    را

و   با   خودش   به اتاق سفید و آبی برد

ولی   خدای   من   آیا ندید انسان   را   ؟

ندید   وسوسه ی   چشمهای   آبی را   ؟

که ساده مثل گل از شاخه چید انسان را

کمین گرگ در آن گرگ ومیش پنهان    بود

که   بیدرنگ   گرفت   و    درید    انسان را

************

کتاب     خاطره ها    را    خدا   ورق  نزنی؟

که     می برند    دو   چشم   پلید انسان را

هنوز     بانگ     هزاران     هوار      می آید

چرا  ؟  چگونه  ؟ کجا   می برید   انسان را  ؟ 

 همایون عطایی