بت تیپاخورده

ته مانده هایِ بغضِ پر از فریاد

ویرانه هایِ قهـر و فـراموشی

عـریانیِ حقـیقتِ محضِ تـو

در جملـه هایِ تلخِ درِ گوشی !

مثلِ خـوره به جانِ دل افتادن

از انتخابِ یک بتِ پا خـورده !

افسـوسِ حسِ رفته به بادی که

در اتفاقِ عشق و هـوس مُرده !

در سجـده گاهِ خـالی محرابم

جای تو را گـرفته تبِ عصیـان

ای تکیـه گاهِ کاغذی متروک !

ای اعتقادِ گُم شده در طوفان !

با  وعده های کهنه ی رنگا رنگ !

با ردِ پای از تـو به جـا مانـده

بایـد به فکرِ حُـقـه ی نو باشی

آهوی خسته دستِ تو را خوانده !

باور نمی کنـم که خـودم بـودم

آنکه به خاطرت به خودش بد کرد !

اما ، منم ! که با همه ی قلـبـش ...

عاصی شـد و تمامِ تـو را رد کرد !

         ماندانا ابری –  آذرماه 1388