پروردگار من...!

از حضیض خاک به عزیز افلاک سلام می کنم ... 

 نمی دانم گفته هایم از حقارت بندگی ام برمی خیزد، به اوج افلاک 

می رسد ، یا بر نیامده ازنفس ، درنزدیکی وجود خاکی ام درمشتی 

عدم فرو می ریزد... . 

پروردگار من...! 

من غباری نا چیزم ازان ، مشتی خاک که روزازل بار سنگین امانت 

بر دوشش نهادی ... . هنوز ازاعماق فطرتم ندای « قالوا بلی »  

برمی خیز د ! وازخمیرتنم بوی ان عشق که به غمزه ای می چکاندی !  

خدای من... ! من از فرزندان ادمم ... ! ایا دراندیشه های خدایی ات 

یادی از من هست ؟ من همانم که زیر خیمه ی زیبای افلاک و برقلمرو 

حضور توسال ها زندگی کردم ، بارها صمیمانه صدایت زده ام ... ! 

درمقابل عظمت و بزرگی ات برخود لرزیده ام ! از شوق تو لبریز امید  

گشته ام وهر روز نزدیکی غروب که یاد توغمناک بردلم نشسته است 

باهمه ی حجم اندوهم، تورا ستایش کرده ام و نالیده ام . 

خدایا...! واینک در گذر غمناک و خیال انگیزعمربه تو پناه اورده ام 

ازاندوهی که دل را می رنجاند.  نیت کرده ام که «غم های بی تویی» 

را تنها برای تو بنویسم ! شاید بعد ازاسمان مناجاتم پرا زقاصد هایی 

باشند که نامه های مرا دراسمان ها به تومی رسانند ! یا فرشتگانی  

که ازاسمان فرود می ایند تا حرف های اسمانیم را به عرش برسانند... .