من خوشبختم چون

من خوشبختم چون خدایی هست که بهم ثابت کرده توی تموم لحظه های  

سخت کنارمه ، برای همه ی خنده هام دلیله و اشکهام رو بی بهونه مهمون  

چشمهام نمی کنه ، خدایی که وقتی گمش می کنم خودش برام دست تکون  

می ده و وقتی صادقانه به آسمونش خیره می شم تمنای نگاهم رو بی جواب  

نمی ذاره ، خدایی که عاشقه و من با تمام وجود براش دلبری می کنم و ناز  

نگاهم رو می خره بی منت ، خدایی که دستم رو می گیره وقتی لبه ی پرتگاه 

ایستادم و یه اشتباه  منو به سقوط پیوند می زنه، خدایی که صدام می کنه  

وقتی سکوت لحظه هام کسل کننده می شه ، وقتی فراموش می کنم  

زندگی  رنگین کمان زیباییه ، خدایی که توی آسمون نیست کنار منه، وقتی  

که  دارم به غمگین ترین ریتم زندگی گوش می دم پابه پای چشمهام بارونی   

می شه و منو توی آغوش می گیره مبادا حس کنم تنها موندم ، خدایی که  

از دست رفته ی کودکی هام رو به من برمی گردونه تا باز خجل بشم از یک  

قهقهه ی بلند از سر دلخوشی ، خدایی که گوش من رو می کشه وقتی که  

فراموش می کنم دنیا سفید نیست و به من سیلی می زنه قبل از این که  

روزگار به خاطر سادگی  و خوشبین بودنم درد رو به یادم بیاره ، خدایی که  

دلگیر  نمی شه وقتی باهاش قهر می کنم وقتی که بهش می گم خدای  

دیگرانه نه خدای من، وقتی سرش داد می زنم و می گم که ذره ای معرفت  

نداره  ، بین این همه کج خلقی به کوچکترین خواسته ی من جواب می ده تا  

بدونم که برآورده کردن آرزوهای کوچک من هم براش مهمه ، خدایی که نیاز 

 نداره به محبت من، به وجود من، به بودن من، اما با محبت من، با وجود و بودن  

من لبخند می زنه و لبخندش رنگی می کنه همه ی لحظه های بی قراری رو،  

خدایی که برای تنهایی های من حرمت قائله ، خدایی که بدها رو از زندگی من  

خط می زنه و به جاشون یه دنیا خوبی می ده ، خدایی که به من دل خوش  

داده  و یک دنیا آرزوی قشنگ و یک  دنیا لبخند  

من خوشبختم چون شب هست و خدا هست و یک روح سبکبار