یادش بخیر

 یاد آن روزهای کودکیم بخیر . من وخواهرم و عروسکها . چقدر بچه داشتیم  و  

بعد ها نوه دار هم  شدیم !   

دخترم ستایش چقدر زیبا بود ، با آن چشمهای درشت سبز و  

موهای طلایی .

حتی قشنگ تر از دختر اعظم. دخترش اینقدر موهایش روشن بود که به

سفیدی می زد . وقتی می خواستم لجش را در بیاورم می گفتم دختر تو پیر

است و چقدر هم در کارم موفق بودم . خب آنوقتها نمی دانستم یک روز این

رنگ هم مد خواهد شد !

دخترم با دختر اعظم مدرسه می رفت . قدش بلند بود و میز آخر می

نشست . برایش دفتر درست کرده بودم . پاک کن ها را بریده و قلم ها را

شکسته بودم تا برایش لوازم التحریر درست کنم . مانتواش مثل مال

خودم آبی بود و مقنعه اش سفید . درسهایش به اندازه درسهای خودم خوب

بود و دستخطش هم  به بدی دستخط خودم ! بعدها که بزرگتر شد برایش

 لباس عروسی درست کردم . روی لباس توری سفیدش با آن دنباله بلند

دامنش مروارید دوختم . موهای طلایی اش را بالا بستم و تور روی سرش

 انداختم . مختصر جهیزیه ای تهیه کردم وبدون داماد ! فرستادمش خانه

بخت . بعد ها 3 بچه به دنیا آورد دو پسر و یک دختر .

 دختر اعظم  هم عروس شد . با چه جهیزیه ای . بیا و ببین ! مادرش چیزی

 کم نگذاشته بود . گرچه بعدها از شوهرش طلاق گرفت ( چون مادرش با مادر

داماد قهر کرده بود !) اما او هم مثل ستایش من 3 بچه داشت .

نوه هایمان با هم مدرسه می رفتند . باز هم دفتر و قلم و مدرسه .

آن روزها سوژه بازیهایمان همین چیزها بود . بازی کردن نقش مادر . مثل

مادرها غذا پختن ، میهمانی گرفتن ، حمام کردن بچه ها ، دوخت و دوز . اما

 بعد ها همه چیز عوض شد . آن عروسکهای کمر باریک و قد بلند و زیبا که

آمدند ( همان دخترهایم که از خارج برگشته بودند و اسمهایشان را درآنجا به

 آنا و جسیکا تغییر داده بودند ) دست به سیاه و سفید نمی زدند . همیشه

جلوی آینه بودند . چقدر برای آن لباسهای زیبا و چکمه های بلندشان پز می

 دادند . هر جا می رفتند سگشان هم دنبالشان بود . اینقدر فیس و افاده

داشتند که بازی کردن با آنها نمی چسبید . بنابراین خیلی زود دکوری شدند و

 برگشتند به همان خارجشان .

.

.

.

دوره عروسک بازی من تمام شد . اما عروسک ها روز به روز قشنگ تر و زیباتر

شدند . خیلی هاشان چند دست لباس و آینه و شانه و ... داشتند . انها

سمبل زیبایی و مد بودند . همه بچه ها دوست داشتند مثل آنها باشند

برای داشتن کیف و جا مدادی ودفتر با عکس آنها از هم سبقت می گرفتند

. آن روزها می گفتند این عروسکهای کمر باریک نشانی از تهاجم فرهنگی

است و من نمیفهمیدم یک عروسک چطور می تواند به فرهنگ یک کشور

تهاجم کند . 

اما حالا که می بینم یگانه هفت ساله نمی خواهد لباسهای تکراری بپوشد ،

نیلوفر سه ساله وقتی می بیند مامانش که رفته آرایشگاه و از او قشنگتر

شده ،  قهر می کند و پریای چهار ساله می خواهد ناخن هایش را فرنچ کند

 ، می فهمم عروسک بازی کردن با عروسک بودن چه فرقی دارد .

 حالا می فهمم وقتی که دکتر شریعتی می گفت " دخترهایمان را عروسک

کردند و پسرهایمان را مترسک " یعنی چه .

یاد آن روزهای کودکیم بخیر . من وخواهرم و عروسکها . چقدر بچه داشتیم و  

بعد ها نوه دار هم  شدیم !  

دخترم ستایش چقدر زیبا بود ، با آن چشمهای درشت سبز و موهای طلایی .

حتی قشنگ تر از دختر اعظم. دخترش اینقدر موهایش روشن بود که به

سفیدی می زد . وقتی می خواستم لجش را در بیاورم می گفتم دختر تو پیر

است و چقدر هم در کارم موفق بودم . خب آنوقتها نمی دانستم یک روز این

رنگ هم مد خواهد شد !

دخترم با دختر اعظم مدرسه می رفت . قدش بلند بود و میز آخر می

نشست . برایش دفتر درست کرده بودم . پاک کن ها را بریده و قلم ها را

شکسته بودم تا برایش لوازم التحریر درست کنم . مانتواش مثل مال

خودم آبی بود و مقنعه اش سفید . درسهایش به اندازه درسهای خودم خوب

بود و دستخطش هم  به بدی دستخط خودم ! بعدها که بزرگتر شد برایش

 لباس عروسی درست کردم . روی لباس توری سفیدش با آن دنباله بلند

دامنش مروارید دوختم . موهای طلایی اش را بالا بستم و تور روی سرش

 انداختم . مختصر جهیزیه ای تهیه کردم وبدون داماد ! فرستادمش خانه

بخت . بعد ها 3 بچه به دنیا آورد دو پسر و یک دختر .

 دختر اعظم  هم عروس شد . با چه جهیزیه ای . بیا و ببین ! مادرش چیزی

 کم نگذاشته بود . گرچه بعدها از شوهرش طلاق گرفت ( چون مادرش با مادر

داماد قهر کرده بود !) اما او هم مثل ستایش من 3 بچه داشت .

نوه هایمان با هم مدرسه می رفتند . باز هم دفتر و قلم و مدرسه .

آن روزها سوژه بازیهایمان همین چیزها بود . بازی کردن نقش مادر . مثل

مادرها غذا پختن ، میهمانی گرفتن ، حمام کردن بچه ها ، دوخت و دوز . اما

 بعد ها همه چیز عوض شد . آن عروسکهای کمر باریک و قد بلند و زیبا که

آمدند ( همان دخترهایم که از خارج برگشته بودند و اسمهایشان را درآنجا به

 آنا و جسیکا تغییر داده بودند ) دست به سیاه و سفید نمی زدند . همیشه

جلوی آینه بودند . چقدر برای آن لباسهای زیبا و چکمه های بلندشان پز می

 دادند . هر جا می رفتند سگشان هم دنبالشان بود . اینقدر فیس و افاده

داشتند که بازی کردن با آنها نمی چسبید . بنابراین خیلی زود دکوری شدند و

 برگشتند به همان خارجشان .

.

.

.

دوره عروسک بازی من تمام شد . اما عروسک ها روز به روز قشنگ تر و زیباتر

شدند . خیلی هاشان چند دست لباس و آینه و شانه و ... داشتند . انها

سمبل زیبایی و مد بودند . همه بچه ها دوست داشتند مثل آنها باشند

برای داشتن کیف و جا مدادی ودفتر با عکس آنها از هم سبقت می گرفتند

. آن روزها می گفتند این عروسکهای کمر باریک نشانی از تهاجم فرهنگی

است و من نمیفهمیدم یک عروسک چطور می تواند به فرهنگ یک کشور

تهاجم کند . 

اما حالا که می بینم یگانه هفت ساله نمی خواهد لباسهای تکراری بپوشد ،

نیلوفر سه ساله وقتی می بیند مامانش که رفته آرایشگاه و از او قشنگتر

شده ،  قهر می کند و پریای چهار ساله می خواهد ناخن هایش را فرنچ کند

 ، می فهمم عروسک بازی کردن با عروسک بودن چه فرقی دارد .

 حالا می فهمم وقتی که دکتر شریعتی می گفت " دخترهایمان را عروسک

کردند و پسرهایمان را مترسک " یعنی چه .