بی ستاره

 

    من عاقبت ستاره ی خود را شناختم 

                               در یک شب غریب و مه آلود مانده بود 

                              چشمش به ماه بود که ابری سیاه دل 

                               دستی به روی چهره ی ماهش نشانده بود 

                                         ****

                              او تک ستاره بود در آن شب در آسمان 

                              تنهاترین ستاره که دیگر نفس نداشت 

                              از لحظه ی هجوم خیانت دگر دلش 

                               میلی به آب و دانه ی خوب قفس نداشت 

                                        ****

                               آهی کشید و از قفس آسمان گریخت 

                               در خاک سرد و تیره چو اشکی فرو چکید 

                               تنهاترین ستاره ی شب ها غروب کرد 

                               دیگر ستاره ای پس از او عشق را ندید 

                                       ****

                               امشب منم که در قفس تنگ شعر خویش 

                               از آن ستاره ی دل خود یاد می کنم 

                                با اشک های یخ زده ام تکیه ای غریب 

                               بر شانه های بی ثمر باد می کنم. 

مریم علی اکبری