چرا به مهتاب قانع شدیم ، پس خورشید چی ؟!!

 

این روزا به خیلی از تلخیهای این جامعه کثیف می خندم ، گاهی اوقات که از بیرون این آکواریوم  به  

 خودمون نگاه می کنم ، واقعا خندم می گیره : از حرکاتمون ، رفتارمون و مشغولیاتمون . ولی بی  

 درنگ این خنده انقدر تلخ می شه که ناخدآگاه اشکمو در میاره و باعث می شه که فقط سرمو تکون  بدم . شدیم مثل یه دسته ماهی ترسو که با هر ضربه به شیشه با ترس و لرز مسیرمون روعوض  می کنیم ، جایی رو هم که نداریم بریم ، به ناچار یه گوشه منتظر ضربه بعدی می مونیم . ما واقعا  خنده دار هستیم مگه نه !؟؟ ولی می دونید چیه ، هر کس که دید و نخندید شک نکنید که یا بلد  نیست بخنده یا که از گریه دق کرده و مرده !!! چند روز پیش پیرمردی توی تاکسی بهم می گفت :  ببین دخترم به اونی که چیزی نمی دونه و دم نمی زنه یه چوب باید زد ولی به اونی که می دونه و دم  نمی زنه باید دو تا زد .... چون و چراش رو مسلما خودتون می دونید ! ( یعنی ما هم جزء اونایی  هستینم که باید دو تا بخوریم ؟! ) نمی دونم ... فقط کاش می شد که به جای نگاه کردن نیمه پر  لیوان ، جرات پر کردن نیمه خالی رو داشته باشیم و به این سوسوی ضعیف قناعت نکنیم . باور کن که جای ما اینجا نیست ... لیاقت ما دریاست !