تقدیر مرد دبدن خورشید من نبود

 

 بی روح بود چشمه ی "عمر روان" من
 

دنیا ربود روح مرا از  روان من 

مثل درخت های خزان خورده سال هاست 

خشکیده است حرف دلم بر زبان من 

بازیچه ی خزانم و همبازی بهار 

افتاده است بازی دنیا به جان من 

هم بازی من  است جهانی ولی چه سود؟ 

وقتی که نیست هیچ کسی هم زبان من 

یک آسمان پرنده ی وحشی نشسته بود 

روزی به روی شانه ی "عشق آشیان" من 

دوران عشقبازی من طی شد و... گذشت 

من ماندم و شماتت همبازیان من 

طفلی جسور بود و چراغ مرا شکست 

یادش یخیر دلبر ابرو"کمان" من 

ای کاش باز کودک خردی شوم که باد 
 

دامن کشان گذر کند از  بادبان من 

دنیای کودکانگی من بزرگ یود 

افسانه بود و داشت حقیقت جهان من 

 
مهتاب را یه جای چراغ محله مان
 

هر بار می گرفت نشانه، کمان من 
  

کم کم  که پا گرفتم و قدم بلند شد 

کوچک شدند گستره های گمان من 

پر های آرزوی مرا" ابر یخ" شکست 

تنگ ست و سرد مثل قفس، آسمان من 

تقدیر مرد دبدن خورشید من نبود  

بی مشتری نشست ز پا کهکشان من
.... 

این شعر عاشقانه به جایی نمی رسد  

مثل کلاغ بی هدف داستان من  

 رضا شیبانی