اینجا......زرنگین؟ نمیگم کجاست......

مکان : اتوبوس... قسمت خواهران)   

با یک کیف روی شانه و پاپکوی آبیم به یک دست و یک پلاستیک   

 بزرگ دسته دار به دست دیگر،به علاوه همراه همیشگیم یعنی چادرم به زور 

 خودم را از دهانه‌ی در اتوبوس وارد  

قسمت  خواهران می‌کنم و حالا التماس به این و آن؛ خانم‌ها میشه لطفاً 

 کمی  بروید جلوتر من هنوز یک لنگم روی زمین است و اگر بحمد الله از این 

 مرحله امتیاز کسب کنم و بالاخره از آن عبور کنم، نوبت می‌رسد به مرحله‌ی 

 بعد که عینهو یوزپلنگ‌ همه را زیر نظر بگیرم و به محض اینکه در چشمان کسی 

 بخوانم که می‌خواهد در خواگاه نوری پیاده شود، مثل یک طعمه به آن جای    

خالی نگاه کرده و به سرعت نور خودم را به آن می‌رسانم و این بیشتر شبیه  

یک  جور صندلی بازی هست که در مهد کودک انجام می‌دادیم با این تفاوت که  

به جای موزیک آن، همهمه‌ی حمام زنانه و گاهی همراه با سخنان گهربار 

 پخش  می‌شود.اگر موفق نشوم صندلی خالی را به موقع شکار کنم و مجبور  

باشم مسیر تقریبن ۱۵دقیقه ای را همچنان ایستاده سیر کنم و از مناظر 

 تکراری  و بی روح، آن هم بدون mp3 player در اثر تلقینات مثبت که الان  

میرسیم... الان میرسیم، لذت ببرم و هیچ نگویم، محض رضای خدا بین راه هیچ 

 کس هم بلند نمی‌شود که بگوید مادر بیا بقیه‌ی راه را تو بشین و دوشیزه‌ی 

 بیچاره حتی دست اضافی هم ندارد که آویزان میله‌ی اتوبوس کند..................